Montepulciano
Montepulciano is verlaten. Je ziet geen mens op straat. Af en toe zie je een auto voorbij rijden. Maar verder is het erg stil.
Ik woon net buiten het centrum, gelukkig op loopafstand van de supermarkt. Ik hoef mijn auto niet te pakken om boodschappen te doen. Behalve als ik door mijn voorraad flessen water ben. Dan wel. Want water drinken wij niet uit de kraan, maar uit flessen.
Bij ons zijn de schappen niet leeg, er is geen leegroof op WC papier. Misschien denken wij eerder aan het inslaan van eten dan aan WC papier.
Masker
Ik heb nu gelukkig een masker kunnen bemachtigen in de apotheek. In Milaan en in veel andere plaatsen zijn ze niet aan te slepen. Integendeel, het ziekenhuispersoneel schreeuwt erom. Maar ik heb er een godzijdank. Die gebruik ik nu bij het boodschappen doen. Dat geeft me meer rust. Een gevoel van bescherming.
Thuis in Montepulciano
Het huis kom ik niet uit sinds de lockdown. Eerst was het nog toegestaan een wandeling te maken, maar dat is me nu ook ontnomen. Geen wandelingen meer. Het weer speelt wel mee. Ik kan gelukkig op mijn terras zitten. Ik studeer en lees mijn boeken buiten.
We zijn pas 10 dagen in lockdown en omdat de besmettingen in Italië vooralsnog oplopen worden de dagen in quarantaine verlengd. Voor hoe lang weet ik niet, maar misschien wil ik dat nog niet weten. De dagen thuis zijn nu al oneindig.
Elke dag maak ik een dagindeling voor mezelf over hoe ik de tijd ga doorbrengen. Dat is van fitness in huis, tot studeren, lezen en wat werken achter de computer.
Maar het gaat goed met me. Ik ben gezond, en ik hoop dat zo te kunnen behouden.
Besmettingen update
Vandaag hadden we in Montepulciano 4 besmettingen erbij. Ik volg een website waar ik de situatie in Italië kan volgen. Ik word er niet vrolijk van.
We zitten allemaal binnen om het virus Covid-19 in te dammen. Als we buiten Montepulciano gaan moeten we een formulier invullen. Als het niet urgent is word je teruggestuurd.
We hebben nog een lange weg te gaan, een hele lange weg.
